یک: بدیهی است که نقطه‌ی عزیمت رویکرد انتقادی و انقلابی، همانا رویکرد
نقد، هیجان‌زدگی و خشم مشروع نسبت به جنایات آشکار سلاخان تاریخ و اینجا و اکنون
جامعه‌ی ما نیست؛ اما، اگر این نقد با خشم ستیزه‌جویانه و سرشتیِ نقد همراه نباشد،
چیزی جز مچاله‌ی سترون یاوه‌گویی‌هایی باصطلاح «علمی» نخواهد بود که علی‌رغم ظاهر
«بی‌طرفانه، متین و مسالمت جویانه»شان، در ژرف‌ترین لایه‌های متعفن، یک‌سر بیان
خشن‌ترین و سفاکانه‌ترین لایه‌های ایدئولوژی سرکوب‌گرانه‌ی بورژوایی‌اند.
به جان آمده‌اند. از سانتیاگوی شیلی تا بیروت
لبنان، از پاریس فرانسه تا بغداد عراق؛ ما به هیچ‌وجه آنقدرها که فکر می‌کنیم
«خاص» نیستیم. در این سال‌ها تحت هژمونی بومی‌گرایان و پست‌مدرن‌ها و ایران‌شهری‌ها،
زیادی بر «خاص» بودن ما و وضعیت‌مان تأکید شده است. مردم ایران و سیاست‌مدارانشان،
از تحلیل منطق «عام» و جهانی حاکم بر سرنوشت‌شان باز مانده‌اند.
یک: بدیهی است که نقطه‌ی عزیمت رویکرد انتقادی و انقلابی، همانا رویکرد
نقد، هیجان‌زدگی و خشم مشروع نسبت به جنایات آشکار سلاخان تاریخ و اینجا و اکنون
جامعه‌ی ما نیست؛ اما، اگر این نقد با خشم ستیزه‌جویانه و سرشتیِ نقد همراه نباشد،
چیزی جز مچاله‌ی سترون یاوه‌گویی‌هایی باصطلاح «علمی» نخواهد بود که علی‌رغم ظاهر
«بی‌طرفانه، متین و مسالمت جویانه»شان، در ژرف‌ترین لایه‌های متعفن، یک‌سر بیان
خشن‌ترین و سفاکانه‌ترین لایه‌های ایدئولوژی سرکوب‌گرانه‌ی بورژوایی‌اند.
به جان آمده‌اند. از سانتیاگوی شیلی تا بیروت
لبنان، از پاریس فرانسه تا بغداد عراق؛ ما به هیچ‌وجه آنقدرها که فکر می‌کنیم
«خاص» نیستیم. در این سال‌ها تحت هژمونی بومی‌گرایان و پست‌مدرن‌ها و ایران‌شهری‌ها،
زیادی بر «خاص» بودن ما و وضعیت‌مان تأکید شده است. مردم ایران و سیاست‌مدارانشان،
از تحلیل منطق «عام» و جهانی حاکم بر سرنوشت‌شان باز مانده‌اند.