بازتوليد فاشيسم بر گورهاي زندگان چرا برخی کارتن خواب و گورخواب می شوند؟

فقر، عدم توزیع عادلانه ثروت و امکانات، سابقه ای به اندازه تاریخ دارد و طبعا به  ظهور شکاف های طبقاتی و در دهه های اخیر به پدیده هایی مثل کارتن خوابی در بستر زاغه نشینی و وسعت آن انجامیده است ،مساله ای که اگرچه اخیرا با تابیده شدن نور بر پدیده گورخوابی مورد توجه رسانه ای و اجتماعی قرار گرفته است،امامساله ای قدیمی و ریشه دار است.

به گزارش سلامت نیوز، اگر منصفانه به ماجرا نگاه کنیم باید بپذیریم که در کانون توجه بودن این خبر، بسیار کوتاه خواهد بود و اتفاقی-و شاید ویدیوی شیرین کاری جدید فلان سلبریتی کاذب در صفحه اینستاگرامش یا رواج خبرهای جدید و مهیج در مورد آخرین نظرات بهمان فرد و شوخی های در ادامه اش و شاید هر چیز دیگری -می تواند این مساله مهم و آسیب زننده را به حاشیه حافظه تاریخی ما براند.

اگر از این معضل متاثر و نگران هستیم باید به یادسپاری و اولویت بندی مسایل را به خودمان دایما گوشزد کنیم و نقص هایمان را ببینیم؛اینکه فراموشکاریم و هر چیز رنگ و آبدار خنده دار یا گریه آور صرفنظر از اهمیت به غلیانمان می آورد و همانقدر هم سریع مثل همه تب های تند نگرانی های اجتماعی مشابه به عَرَق فراموشی و بی تفاوتی می نشیند تا به استقبال سرگرمی بعدی می رويم.

در این آشفته بازار ارایه طریق های خود حکیم پندارانه هم مزید بر علت می شود که در مورد اخیر -گورخواب ها -صفحه جدیدی از آن را با طرح از موضع بالا،موهن و از خودمتشکر پروژه عقیم سازی کارتن خواب ها و گور خواب ها برای اصلاح جامعه!، صلاح خود آن ها !و از سر دلسوزی ! در برابر خود گشوده دیدیم.

واقعا در چنین مورد مهمی با این همه اعتماد به نفس با چه پشتوانه ای می توان به خود اجازه ورود به موضوع و اظهار نظر داد.بحث نظری و اخلاقی در این مورد به طور منطقی وظیفه متخصصین ژنتیک،اخلاق پزشکی،واستخوان خرد کردگان آسیب های اجتماعی و…به نظر می رسد، اما چگونه است که بدون داشتن هیچکدام از اين تخصص هابه یکباره دقیقا به وسط گود می پریم و «فرمان ایست» می دهیم و برای یک جامعه نسخه جامع مطلق تجویز می کنیم.

رودلف هس از نزديكترين افراد حلقه رایش سوم ،نازیسم را نوعی بیولوژي کاربردی قلمداد می کرد و آلمان نازی به نوعی پایه گذار بهسازی نژادی گردید به طوری که در سال١٩٣٣ قانون جلوگیری از تولد فرزندان ژنتیکی بیمار را به کمک کارگروهی حقوقی ،پزشکی و روانپزشکی به تصویب رساند و در مورد نه عارضه که عمدتا بیماری بودند مجوز عقیم سازی صادر کرد و البته برای حفظ ظاهر ،ساز وکاری به نام دادگاه ویژه بهداشت ترتیب داد که حکم عقیم سازی حدود چهارصد هزار نفر زن و مرد به عنوان دستپخت این به اصطلاح دادگاه ها تخمین زده می شود.

در سایر کشورها و بعد ها کمابیش این مباحث مطرح و به دلایل اخلاقی و حق طبیعی اختیار انسان ها و در اغلب موارد با آن برخورد شدید در سطح اجتماع و نخبگان صورت گرفت.

براستی وقتی این به اصطلاح بهسازی عقیم محور فاشیستی غیر انسانی که در مورد بیماری های خاص و آن هم توسط گروهی متخصص تدوین شده بود ،به علت نفس غیر انسانی و تضاد با حقوق اولیه بشری تا این حد مورد انزجار جوامع و فعالان اجتماعی است، در مورد پیشنهاد عقیم سازی افراد آن هم به دلیل بیماری بی پولی! و عدم داشتن حداقل امکانات و نادیده گرفتن بدیهی ترین حقوق انسانی آن هم توسط مرجعی غیر متخصص چقدر می توان شرمسار بود و تاسف خورد.

چگونه است که گروهی بدون حداقل تخصص برای خود نقش قیم برای جامعه را تعریف کرده اند .تاسف بارتر این است که واضع یک نظر پرچالش به جای استدلال در مورد درستی این موضع یا یک عذرخواهی واقعی، بعد از بروز واکنش در سطح اجتماعی و صرفا برای جمع کردن قضیه به بازی با کلمات بپردازد و در عین نداشتن کمترین تخصص در ژنتیک ،روانپزشکی یا اخلاق پزشکی-که حداقل های لازم برای اظهار نظر در این بحث است- منتقدین را به بیسوادی ، بی مطالعه بودن و کج فهمی متهم نماید.

بديهي به نظر مي رسد که آسیب شناسی و حل این معضل ریشه دار تحلیل مساله و نه محو کردن اصل مساله است،بایدبه این سوال اساسی پاسخ داد که اصولا چرا کسی کارتن خواب و گورخواب می شود که به طور اجمالی بدان پرداخته می شود :

الف:مدیریت ناکارآمد و غیرعادلانه تقسیم امکانات و فرصت ها توسط مراکز تصمیم گیرنده در قوای اداره کننده کشور یک دلیل مهم در به وجود آمدن شکاف طبقاتی و عمیق تر شدن پیشرونده آن است،اساسا اگر امکان کار و کسب درآمد متعارف و متوسط برای اکثریت جامعه فراهم گردد ،چرا باید پديده کارتن خوابي و گور خوابی در اين حجم وسيع داشته باشیم.

و به نظر می رسد بیش از هر زمانی به مدیریت پویاتر سرمایه های ملی و طراحی توزیع عادلانه تر امکانات نیاز داریم تا از سطح طرح های روی کاغذ و سازمان هاي صرفا روي نقشه فعلی فراتر رود.

ب:دلیل دیگر وجود این پدیده دردناک هم درخود جامعه نهفته است ،اینکه حتی با فرض فراهم امدن ایده آل ترین شرایط توزیع ثروت توسط دولت ها ،روابط اجتماعی جامعه نقشی اساسی در ایجاد یا اصلاح یا عمیق تر کردن شکاف طبقاتی ایفا می کند .مساله این است که بیرحمی در جامعه ما از عملی که شاید تا کمی قبل از طرف عده ای معدود با چاشنی عذاب وجدان انجام می شد،در حال رسیدن به جایگاه خطرناک عملی عادی و روزمره است و با طیب خاطر بازتولید می شود و گسترش می یابد،درغگویی ،فریبکاری و کسب منفعت به هر قیمت به طور پیشرونده ای به اندازه نان شب واجب به نظر می رسد و نه تنها قبح آن به طور روز افزون در حال کم شدن است که در بسیاری از موارد به عنوان ملاکی از تیزهوشی و کاردانی تلقی می شود. تمرکز بر منفعت گرایی صرف و استفادت از رانت و سواستفاده از قوانین به چه چیزی جز ضعیف تر شدن اقشار فرودست می تواند منجر شود .

در جامعه ای که پیشرفت در آن و برخورداری از امکانات با روش تنازع بقا و بالارفتن از شانه سایرین تعریف می گردد باید هم انتظار تشکیل طبقات کارتن خواب و گورخواب به صورت فزاینده داشته باشیم ،حق این است که هر روز موقع نگاه کردن به آینه به قدر مسولیت -که هرکس دقیقا می داند در ایجاد این وضع اسفبار چقدر مقصر است-خجالت زده و در صدد اصلاح باشیم که البته سیر وقایع و تشدید چرخه فقر و فلاکت چیزی غیر از این میل به اصلاح را نشان می دهد.

درچنین شرایطی پیشنهادهای از سر شکم سیری و روشنفکرپنداری كاذب که به حذف اصل موضوع، آن هم نه در مورد مساله ساده یا شخصی که در موضوعی اساسی در مورد زندگی انسان ها و حق انتخاب آن ها اشعار دارد ،جای هیچگونه دفاعی را باقی نمی گذارد.راه حل تنها در پرداختن منصفانه و نه از موضع دانای کلی به موضوع است.در این موارد صرفنظر از وظایف مراکز تصمیم گیری حکومتی که البته بسیار تاثیرگذار و حیاتی است هر کدام از افراد جامعه هم سهم و مسوولیتی دارند،مسوولیتی که واقعی و در میدان عمل و نه در بحث های غیرعملی، نمایشی و…. توصیف می شود.وظیفه ای که بهتر است کسی برای دیگری نسخه پیچی نکند،اقدامی که هر فرد جامعه با توجه به توان و مسولیتش می تواند برای خود تعریف نماید و خود را به عنوان قسمتی از علت ایجاد مشکل در انجام آن مسوول بداند.

ومساله آخر اینکه انتظار می رود هنرمندان ،کنشگران اجتماعی،اندیشمندان و همه آحاد محترم جامعه به تناسب توان علمی و تجربه خود وارد مباحث اجتماعی گردند ،در عین حال هر فرد قطعا این حق را دارد که مدعایی را مطرح نماید به شرطی که به طور مستدل از آن دفاع نماید و اگر جایی به خطابودن آن پی برد حداقل انتظار این است که صمیمانه-و نه با دوپهلوگویی و اتهام زنی- عذرخواهی نماید ونکته مهمتر این که مسوليت این مساله کاملا مربوط به صادرکننده این مدعا می باشد،انتساب نظر شخصی یک فرد -فارغ از نادرستی یا درستی آن-به گروه یا جریان سیاسی خاص و گرفتن چهره حق به جانب و مردمدار برای کوبیدن رقیب سیاسی و موج سواری بر احساسات جامعه عملی بسیار غیرمنصفانه و سخیف است.

می توان هر نظریه و عملکردی را با بی طرفی و بدون اغراض سیاسی نقد نمود و البته موثرتر از آن این است که به ریشه های اساسی مشکل پرداخت.اماسواستفاده جناحی از این مساله اجتماعی مهم که به حق حیات و انتخاب انسان ها مربوط است به هیچ روی پذیرفتنی نیست و اولویت داشتن اغراض سیاسی را با هیچ چسبی نمی توان به داشتن دغدغه اجتماعی واقعی پیوند زد.اگرچه حنای چنین اقداماتی نیز از جانب نگاه تیزبین اکثریت جامعه که وقایع را با هشیاری رصد می کند ،رنگی نخواهد داشت.

چرا برخی کارتن خواب و گورخواب می شوند؟