در چنین روزی در سال ۱۲۸۶ طی قرارداد ۱۹۰۷ (سن پترزبورگ) پیمان تقسیم ایران میان
روسیه و انگلیس در دوره محمدعلی شاه قاجار.
براساس این پیمان، منطقه‌های شمال و
قسمتی از غرب ایران، زیر کنترل روسیه قرار گرفت و ناحیه‌های جنوبی نیز به منطقه ی
نفوذ انگلیس تبدیل و قسمت مرکزی ایران بی‌طرف اعلام شد.
این قرارداد در زمان نخست‌وزیری امین‌السلطان اتابک در سن‌پطرزبورگ،
پایتخت روسیه، به امضای ایزولسکی وزیر خارجه روسیه و نیکلسون سفیر کبیر انگلستان
در روسیه رسید.
یکی از موارد بهت‌آور در مورد این معاهده این است که دو کشور در مورد
کشور سومی تصمیم می‌گیرند و تمام آب و خاک و منابع آن را همچون ملک شخصی بین خویش
تقسیم می‌کنند، بدون آنکه حتی به این کشور اطلاع دهند.
این قرارداد یکی از وقیحانه‌ترین سیاست‌های استعماری روس و انگلیس را
به نمایش می‌گذارد که چگونه حاکمیّت سیاسی، استقلال و تمامیّت ارضی یک کشور را نادیده
گرفته و بر آن چنگ می‌اندازند.پیمان نامه که ۵ بند داشت بدون آگاهی یا مشارکت دولت ایران
در زمان اوج جنبش مشروطه امضاء شد؛ از این رو سرانجام با پاسخ تند مجلس شورای ملی
رو به رو شد.در تاریخ ۱۶ سپتامبر ۱۹۰۷ ایران را رسماً در جریان قرار دادند. با وجود اعتراضات ایران به این
قرارداد، مواد آن عملاً اجرا می‌شد و در زمان جنگ جهانی اول نیز به بهانه جنگ با
عثمانی، مناطقی از ایران مدتی به اشغال روسیه و بریتانیا درآمده بود و روس‌ها تا
زمان انقلاب اکتبر بر حفظ منافع به دست آمده‌شان از این قرارداد اصرار داشتند. پس
از انقلاب اکتبر، در ۲۷ دی ۱۲۹۶ خورشیدی (۱۹۱۸ میلادی) این قرارداد عملاً ملغی شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر